تاثیر قرآن بر نفوس مؤمنین<\/h1>

چون قرآن بر مردم بی غرض خوانده شود، بدون اختیار اشک‌هایشان روان می‌شود. زیرا این کلام سخن محبوب است و آنان را به یاد حبیب می‌آورد، و از وطن اصلی و محلّ دائمی، اشاره و نشان دارد؛ و بدون درنگ ایمان می‌آورند. <\/h1>

«وَ إِذَا سَمِعُواْ مَا أُنزِلَ إِلَى الرَّسُولِ تَرَى أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُواْ مِنَ الْحَقِّ یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاکتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِینَ» ¹ ؛ چون آنچه را به سوى این پیامبر نازل شده، بشنوند، مى‏بینى بر اثر آن حقیقتى که شناخته‏اند، اشک از چشم هایشان سرازیر مى‏شود. مى‏گویند: پروردگارا، ما ایمان آورده‏ایم پس ما را در زمره گواهان بنویس.<\/h1>

آیات الهیه که گفتار شوق به سوی خداوند قدیم ازلی است، ببینید با دل های گرسنه و جان های تشنه چه میکند! مثل این که آدمی را از زمین بر می کند و در فضای قدس و تجلی نور تجرّد و وطن اصلی در حضور ربّ وَدود می نشاند.<\/h1>

خواب و خوراک را می برد، راحتی را می زداید؛ مؤمن در شب های تار زمستان سرد وضو می گیرد و مشغول تلاوت قرآن می شود، به سجده می افتد، بر می خیزد. با قرائت هر آیه ای گویی در باغی مخصوص داخل می شود، و از میوه شیرین و گوارا و معطّر درخت آن باغ می خورد. از این درخت عبور میکند، درخت دیگر به شکل دیگر. از آن هم میگذرد به درخت دیگر؛ میوه ای شیرین و گوارا، آرام بخش دل و راحت نفس پرتشویش و پرغوغای آدمی می شود.<\/h1>

«إِنَّمَا یُؤْمِنُ بِآیَاتِنَا الَّذِینَ إِذَا ذُکرُوا بِهَا خَرُّوا سُجَّدًا وَ سَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ هُمْ لَا یَسْتَکبِرُونَ»² ؛ جز این نیست که کسانى به آیات ما ایمان مى‏آورند که چون بدانها یادآورى شوند سجده‏کنان بیفتند و پروردگار خویش را همراه با سپاس و ستایش به پاکى یاد کنند و گردنکشى نکنند. از علائم کفر، عدم پذیرش آیات قرآن است.

اینها حالات و ملکات خوب است که ایجاب نشاط و سرور، و رعب و خشیت را دارد که نتیجه شفا و نور و رحمت بودن قرآن است برای مؤمنین که در مراحل سیر و سلوک نفسانی خود بدان دست می یابند؛ ولی بر عکس برای کافران و مستکبران موجب سختی و ظهور کثافات نفسانیه و بروز خمیره ها و ریشه های جهل و صفات شیطانی میگردد. آری ، همین قرآنی که چون بر مؤمن قرائت شود روحش به ملکوت اعلی پرواز میکند و نفسش در اثر وزش نسیم های لطف و جذبات محبوب در اهتزاز می آید، اگر بر شخص کافر و منکر خوانده شود چنان برافروخته می شود که گویی می خواهند کوه های جهان را بر سرش بریزند. و با پتک های گران بر فرقش بکوبند و در زیر منگنه او را خرد و نابود نمایند. با دقت در  آیات زیر، حالات منکران و معاندان قرآن مشهود میگردد:<\/h1>

وَ إِذَا تُتْلَى عَلَیْهِمْ آیَاتُنَا بَیِّنَاتٍ تَعْرِفُ فِی وُجُوهِ الَّذِینَ کفَرُوا الْمُنکرَ یَکادُونَ یَسْطُونَ بِالَّذِینَ یَتْلُونَ عَلَیْهِمْ آیَاتِنَا قُلْ أَفَأُنَبِّئُکم بِشَرٍّ مِّن ذَلِکمُ النَّارُ وَعَدَهَا اللَّهُ الَّذِینَ کفَرُوا وَبِئْسَ الْمَصِیرُ.³ ؛ و چون آیات روشن ما بر آنان خوانده مى‏شود، در چهره کسانى که کفر ورزیده‏اند [اثر] انکار را تشخیص مى‏دهى: چیزى نمانده که بر کسانى که آیات ما را بر ایشان تلاوت مى‏کنند حمله‏ور شوند. بگو: «آیا شما را به بدتر از این خبر دهم؟ [همان‏] آتش است که خدا آن را به کسانى که کفر ورزیده‏اند وعده داده، و چه بد سرانجامى است.<\/h1>

منافقان بیم دارند از اینکه [مبادا] سوره‏اى درباره آنان نازل شود که ایشان را از آنچه در دل هایشان هست خبر دهد. بگو: «ریشخند کنید، بى‏تردید خدا آنچه را که [از آن‏] مى‏ترسید برملا خواهد کرد.»<\/h1>

کفّار و منافقین در پذیرش قرآن ، گویی پرده صِماخشان پاره است .

 <\/h1>

 

وَ مَثَلُ الَّذِینَ کفَرُواْ کمَثَلِ الَّذِی یَنْعِقُ بِمَا لاَ یَسْمَعُ إِلاَّ دُعَاء وَنِدَاء صُمٌّ بُکمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لاَ یَعْقِلُونَ.⁴ ؛ مَثَل کافران چون مَثَل کسى است که حیوانى را که جز صدا و ندایى [مبهم، چیزى‏] نمى‏شنود بانگ مى‏زند. [آرى،] کرند، لالند، کورند. [و] درنمى‏یابند. <\/h1>

وَ یَقُولُ الَّذِینَ آمَنُوا لَوْلَا نُزِّلَتْ سُورَةٌ فَإِذَا أُنزِلَتْ سُورَةٌ مُّحْکمَةٌ وَ ذُکرَ فِیهَا الْقِتَالُ رَأَیْتَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ یَنظُرُونَ إِلَیْک نَظَرَ الْمَغْشِیِّ عَلَیْهِ مِنَ الْمَوْتِ فَأَوْلَى لَهُمْ طَاعَةٌ وَ قَوْلٌ مَّعْرُوفٌ فَإِذَا عَزَمَ الامْرُ فَلَوْ صَدَقُوا اللَهَ لَکانَ خَیرًا لَّهُمْ.⁵ <\/h1>

و کسانى که ایمان آورده‏اند مى‏گویند: «چرا سوره‏اى [درباره جهاد] نازل نمى‏شود؟» امّا چون سوره‏اى صریح نازل شد و در آن نامِ کارزار آمد، مى‏بینى آنان که در دل هایشان مرضى هست، مانند کسى که به حال بیهوشى مرگ افتاده به تو مى‏نگرند. <\/h1>

راه سعادت و سیر نفسانی در مدارج انسانیت ، منحصر در اطاعت از خدا و رسول خدا، و منحصر در گفتار نیک و سخن معروف و شایسته است . پس درباره این مؤمنین اگر تصمیم و اراده بر امری و جنگی قرار گرفت ، در صورتی که با خدا از در صدق وارد شده و راه راست را بپیمایند، البتّه برای ایشان این امر، مطلوب و نیکو و مختار و انتخاب شده است .<\/h1>

آیا شما این امید را دارید که اگر در روی زمین به حکومت و ولایتی برسید، ایجاد فتنه و فساد نمائید و قطع رحم نموده ، با ارحام و اقرباء و خویشاوندان خود بریدگی و جدایی نموده ، پیوند خود را بگسلید؟!<\/h1>

این گروه از مردم آنانند که خداوند بر ایشان لعنت فرستاده و ندای دورباش از رحمت خود را زده ؛ و بنابراین گوش هایشان را کر و چشم هایشان را کور کرده است (بطوریکه ابداً از شنیدن و دیدن آیات الهی عبرت نمی گیرند و درس تذکار و تنبّه و بیداری نمی آموزند).<\/h1>

<\/h1>

آیا این گروه از مردم مؤمن در قرآن تدبّر و تأمّل نمی نمایند، یا آنکه بر روی دل هایشان قفل های عدم ادراک و حجاب های تاریک زده شده و نمیگذارد آن نور باطن و ادراک وجدانی بروز کند و اثرش در خارج مشهود گردد؟!<\/h1>

در این آیه ، نفاق و شک و تردید مردم مریض القلب و سیاه دل را ذکر میکند که با نزول آیات قرآن و امر به جهاد، گویا حالت مرگ و غبار یأس و سردی و فسردگی و ترس از کشته شدن چنان بر چهره آن ها نشسته است که چشم هایشان در کاسه سر فرورفته و آخرین نفس های زندگی را در حال اغماء و بیهوشی می کشند.<\/h1>

«یَحْذَرُ الْمُنَافِقُونَ أَن تُنَزَّلَ عَلَیْهِمْ سُورَةٌ تُنَبِّئُهُمْ بِمَا فِی قُلُوبِهِم قُلِ اسْتَهْزِؤُواْ إِنَّ اللّهَ مُخْرِجٌ مَّا تَحْذَرُونَ.» ⁶؛ منافقان بیم دارند از این که [مبادا] سوره‏اى در باره آنان نازل شود که ایشان را از آنچه در دل هایشان هست خبر دهد. بگو: «ریشخند کنید، بى‏تردید خدا آنچه را که [از آن‏] مى‏ترسید برملا خواهد کرد.»

منافقین از آن می ترسند که درباره آنها سوره ای نازل شود و از مکنون ضمیر و نیت خاطر آنها و از عقیده و عزم و فسادی که دارند، پرده بردارد و آنان را آگاه کند. بگو ـ ای پیغمبر ـ به منافقین: شما اینک استهزاء و مسخره خود را بنمائید، که تحقیقاً خداوند همین کار را خواهد کرد و از این امری که از آن در هراسید خبر خواهد داد؛ و از نیات و تصمیم های فاسد شما علیه رسول ما و مسلمین ، شما و همه را در آیات قرآنیه مطّلع خواهد نمود.<\/h1>

منافقین با نزول آیات قرآن و اخبار از غیب ها ، در این دهشت افتادند که : در قرآن آیاتی نیز نازل شود و اسرار آنان را به باد دهد، و از اندیشه ها و نیات آنان و نقشه های مرموز و حِیل و مکرهای آن ها و از مطالب پنهان و نهفته در شب نشینی هایشان خبر دهد؛ بنا براین از قرآن گریزانند، از ترس آن که مبادا آنان را لو دهد.<\/h1>

و کسانى که ایمان آورده‏اند مى‏گویند: «چرا سوره‏اى [درباره جهاد] نازل نمى‏شود؟» امّا چـون سـوره‏اى صریـح نازل شد و در آن نـامِ کـارزار آمـد، مى‏بینى آنان که در دل هایشان مرضى هست، مانند کسى که به حال بیهوشى مرگ افتاده به تو مى‏نگرند.

وَإِذَا تُتْلَى عَلَیْهِ آیَاتُنَا وَلَّى مُسْتَکبِرًا کأَن لَّمْ یَسْمَعْهَا کأَنَّ فِی أُذُنَیْهِ وَقْرًا فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ.⁷؛ چون آیات ما بر او خوانده شود، با نِخوت روى برمى‏گرداند، چنان که گویى آن را نشنیده [یا] گویى در گوش هایش سنگینى است پس او را از عذابى پردرد خبر ده.<\/h1>

و بعضی از مردم فاسد و منحرف، کسانی هستند که گفتار باطل و داستان های بی اساس و شهوت انگیز را تهیه میکنند و می پرورند تا بدان ها مردم را مشغول نموده ، بدون علم و آگاهی از راه خدا برکنار دارند (و از آموختن مسائل عرفان و توحید و معارف حقّه حقیقیه باز دارند). و آیات قرآن را به تمسخر و بطلان و بی ارزشی اتّخاذ کرده و قلمداد نمایند. آنچنان مردمان به عذاب ذلّت بار و نکبت زائی دچار می شوند.<\/h1>

بطور کلّی حال منافقین و کافرین و مشرکین ، حال شخص کری است که پرده صِماخش پاره شده ، ابداً این ندای حیاتبخش و جانفزای الهی به گوشش نمیرسد، بنابراین سماع و یا قرائت قرآن ابداً در گوش جان وی نمی نشیند.<\/h1>

وَ قَالَ الَّذِینَ کفَرُوا لَا تَسْمَعُوا لِهَذَا الْقُرْآنِ وَالْغَوْا فِیهِ لَعَلَّکمْ تَغْلِبُونَ.⁸ ؛ و کسانى که کافر شدند گفتند: «به این قرآن گوش مدهید و سخن لغو در آن اندازید، شاید شما پیروز شوید.

معلوم است که عدم پذیرش و قبول قرآن، عدم پذیرش مُفاد و مراد قرآن است ؛ نه عدم قبول ظاهر آن . زیرا عدم قبول محتوی و مضمون ، دلخواه کافران  و منافقین است نه عدم قبول ظاهر آن<\/h1>

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سلمان ( چهارشنبه 89/2/1 :: ساعت 12:21 صبح )

---